Berthe Morisot is afgebeeld in een driekwart houding, ze heeft een waardige en trotse uitstraling en buigt met een spontaan gebaar haar linkerarm. Ze kijkt met een zekere guitigheid weg alsof ze haar vriend wilde beletten om een echt portret van haar te maken.
De jonge vrouw is in het zwart gekleed, in rouw na de dood van haar vader. De waaier benadrukt haar vrouwelijkheid alsook de elegantie van haar lange kunstenaarshanden. Dit voorwerp geeft ook aan hoezeer Manet de meesters van de Spaanse schilderkunst zoals Vélasquez en Goya, bewonderde. De achtergrond is donker om de toeschouwer niet af te leiden. Een plantenmotief doet denken aan de op Japan geïnspireerde stijl die toen zeer geliefd was.
De kleur zwart is overheersend. Deze kleur werd kenmerkend voor de stijl van Manet. Haar blik is oprecht, diepgaand en ook sensueel. Het is omdat, aldus Pau Valéry, "haar ogen […] haast te groot en zo machtig donker waren dat Manet […], om de gehele duistere en magnetische kracht ervan vast te leggen, ze zwart heeft geschilderd en niet groenig zoals ze waren".
1874, het jaar waarin dit portret werd gerealiseerd, is een bijzonder jaar. In dat jaar trouwde Berthe Morisot met de broer van de kunstenaar, Eugène Manet. Dit was ook het jaar van de eerste tentoonstelling van de Impressionisten naast het Salon Officiel. De revolutie van de moderne kunst was begonnen en de kunstschilder en zijn model zijn twee boegbeelden hiervan.
Inventarisnr. : D. 2000-1-1
Detail 1: De bleke en fragiele huidskleur van het model wordt benadrukt door het fluwelen lint om haar hals en de zwarte kant bij de kraag en de pols.
Detail 2: De trouwring die de jonge vrouw draagt laat denken dat dit schilderij wellicht door Edouard Manet als huwelijksgeschenk aan haar werd opgedragen.
Berthe Morisot is afgebeeld in een driekwart houding, ze heeft een waardige en trotse uitstraling en buigt met een spontaan gebaar haar linkerarm. Ze kijkt met een zekere guitigheid weg alsof ze haar vriend wilde beletten om een echt portret van haar te maken.
De jonge vrouw is in het zwart gekleed, in rouw na de dood van haar vader. De waaier benadrukt haar vrouwelijkheid alsook de elegantie van haar lange kunstenaarshanden. Dit voorwerp geeft ook aan hoezeer Manet de meesters van de Spaanse schilderkunst zoals Vélasquez en Goya, bewonderde. De achtergrond is donker om de toeschouwer niet af te leiden. Een plantenmotief doet denken aan de op Japan geïnspireerde stijl die toen zeer geliefd was.
De kleur zwart is overheersend. Deze kleur werd kenmerkend voor de stijl van Manet. Haar blik is oprecht, diepgaand en ook sensueel. Het is omdat, aldus Pau Valéry, "haar ogen […] haast te groot en zo machtig donker waren dat Manet […], om de gehele duistere en magnetische kracht ervan vast te leggen, ze zwart heeft geschilderd en niet groenig zoals ze waren".
1874, het jaar waarin dit portret werd gerealiseerd, is een bijzonder jaar. In dat jaar trouwde Berthe Morisot met de broer van de kunstenaar, Eugène Manet. Dit was ook het jaar van de eerste tentoonstelling van de Impressionisten naast het Salon Officiel. De revolutie van de moderne kunst was begonnen en de kunstschilder en zijn model zijn twee boegbeelden hiervan.
Inventarisnr. : D. 2000-1-1
Detail 1: De bleke en fragiele huidskleur van het model wordt benadrukt door het fluwelen lint om haar hals en de zwarte kant bij de kraag en de pols.
Detail 2: De trouwring die de jonge vrouw draagt laat denken dat dit schilderij wellicht door Edouard Manet als huwelijksgeschenk aan haar werd opgedragen.
