Inderdaad, gewoonlijk werden dit soort intieme binnenhuistaferelen op klein formaat afgebeeld. Hier heeft Courbet duidelijk de wil gehad om te verrassen door een formaat te gebruiken dat toen nog voor historische schilderijen werd voorbehouden. Zo brengt hij een alledaags vriendentreffen op het niveau van een heldhaftige gebeurtenis. Hij werpt de sociale codes omver en levert ze over aan het nageslacht.
Courbet zelf beschreef het tafereel als volgt: "Het was in november, we zaten bij onze vriend Cuenot, Marlet kwam van de jacht terug en we hadden Promayet gevraagd om viool te spelen voor mijn vader." De vader van de kunstenaar, Régis Courbet, zit aan de linkerkant met een glas in zijn hand. In het midden, met zijn rug naar ons toe, steekt vriend Marlet zijn pijp aan. Onder zijn stoel ligt een grote hond te slapen. Op de achtergrond zit de gastheer, Urbain Cuenot, in een peinzende houding.
Ingres, die het klassieke ideaal verdedigde, maakte zich ongerust over dit "gevaarlijke" voorbeeld en Delacroix was opgetogen:
"Heeft u ooit zoiets gezien, zoiets sterks (…)? Het is een innovator, een revolutionair!"
Met de komst van het schilderij naar het museum van Lille begon het verhaal van een lange vriendschap tussen de schilder en de instelling. Nadat het doek werd opgehangen, schreef de kunstenaar aan Reynart, de conservator: Als ik zelf een plaats had moeten kiezen, had ik alléén een minder mooie en minder eervolle plaats kunnen kiezen.
Dit schilderij wordt beschouwd als het manifest van de realistische beweging in Frankrijk.
Inventarisnr. : P. 522
Detail 1: Courbet kende de kunst van de Hollandse meesters zoals Rembrandt en besteedde in het bijzonder veel aandacht aan het licht.
Detail 2: Courbet deed het tegenovergestelde van de academische schilders en koos in plaats van frisse, verfijnde tinten voor een dof, grauw kleurenpalet met bruin en grijs dat het geheel een landelijk karakter geeft.
Inderdaad, gewoonlijk werden dit soort intieme binnenhuistaferelen op klein formaat afgebeeld. Hier heeft Courbet duidelijk de wil gehad om te verrassen door een formaat te gebruiken dat toen nog voor historische schilderijen werd voorbehouden. Zo brengt hij een alledaags vriendentreffen op het niveau van een heldhaftige gebeurtenis. Hij werpt de sociale codes omver en levert ze over aan het nageslacht.
Courbet zelf beschreef het tafereel als volgt: "Het was in november, we zaten bij onze vriend Cuenot, Marlet kwam van de jacht terug en we hadden Promayet gevraagd om viool te spelen voor mijn vader." De vader van de kunstenaar, Régis Courbet, zit aan de linkerkant met een glas in zijn hand. In het midden, met zijn rug naar ons toe, steekt vriend Marlet zijn pijp aan. Onder zijn stoel ligt een grote hond te slapen. Op de achtergrond zit de gastheer, Urbain Cuenot, in een peinzende houding.
Ingres, die het klassieke ideaal verdedigde, maakte zich ongerust over dit "gevaarlijke" voorbeeld en Delacroix was opgetogen:
"Heeft u ooit zoiets gezien, zoiets sterks (…)? Het is een innovator, een revolutionair!"
Met de komst van het schilderij naar het museum van Lille begon het verhaal van een lange vriendschap tussen de schilder en de instelling. Nadat het doek werd opgehangen, schreef de kunstenaar aan Reynart, de conservator: Als ik zelf een plaats had moeten kiezen, had ik alléén een minder mooie en minder eervolle plaats kunnen kiezen.
Dit schilderij wordt beschouwd als het manifest van de realistische beweging in Frankrijk.
Inventarisnr. : P. 522
Detail 1: Courbet kende de kunst van de Hollandse meesters zoals Rembrandt en besteedde in het bijzonder veel aandacht aan het licht.
Detail 2: Courbet deed het tegenovergestelde van de academische schilders en koos in plaats van frisse, verfijnde tinten voor een dof, grauw kleurenpalet met bruin en grijs dat het geheel een landelijk karakter geeft.
