Narcissus

Dit gipsen beeld werd door Ernest Hiolle tijdens zijn verblijf in de Villa Médicis gerealiseerd. Het is de afbeelding van een jongen, Narcissus, wiens verhaal in het derde boek van de “Metamorfosen” van Ovidius wordt verteld.

Tijdens de kindertijd van Narcissus wordt aan zijn familie door een ziener voorspeld dat het kind lang zal leven als hij zijn spiegelbeeld nooit ziet. Zijn familie verbergt dan alle spiegels van het huis. Narcissus groeit op tot een arrogante en trotse jongen die op zijn talrijke aanbidders neerkijkt.

Op een dag nadert hij een bron tijdens de jacht in het bos. Hij buigt zich boven het water en ziet een prachtige jongen op wie hij op slag verliefd wordt. Het is eigenlijk zijn spiegelbeeld. Narcissus wil hem vastgrijpen, hem kussen, maar omdat hij er niet in slaagt, kwijnt hij weg en uiteindelijk sterft hij van liefdesverdriet. Het gedicht eindigt met de verdwijning van het lichaam van Narcissus en het ontstaan van een bloem met een gele kern en witte blaadjes: de narcis.

Hiolle heeft de jongen aan het water afgebeeld terwijl hij zijn spiegelbeeld aanschouwt. Met zijn rechterhand streelt hij het wateroppervlak alsof hij de wang van zijn geliefde wil aanraken. De lichaamshouding is loom en oogt elegant. Het gezicht van Narcissus is dat van een volmaakte schone jongeling. Slechts een detail kondigt het treurige lot van de jongen aan: enkele narcissen in zijn haar...

Detail: foto van de narcissen