Dit monumentale schilderij werd geschilderd voor het hoofdaltaar van de kloosterkapel van de Kapucijnen van Lille, tegenwoordig helemaal verdwenen. De bestelling van meerdere schilderijen van de Antwerpse meester kwam tot stand bij de uitbreiding van de kapel in 1615.
De gekozen episode wordt vaak gebruikt voor het decor van het hoofdaltaar, plek waar de offerande van Jezus wordt opgedragen. Maar hier wordt het onderwerp voor de eerste keer behandeld als een werkelijke gebeurtenis: de afdaling van een lijk van een kruis! Kijk eens naar het palet dat Rubens gebruikt: de huid in de koude kleurschakeringen van de gekruisigde zijn tegengesteld aan de warme gelaatskleuren van de andere hoofdfiguren. Alleen het gezicht van Maria, dicht bij dat van haar zoon, heeft dezelfde gelaatskleuren... lijkachtig.
In dit meesterwerk maakt de rituele dimensie plaats voor de beschrijving van de fysieke dood en het verdriet.
Hoe slaagt Rubens erin om ons emotioneel hierin te betrekken? De kracht van deze afbeelding berust voornamelijk op de compositie en de kwaliteit van de uitvoering ervan: een ononderbroken aaneenschakeling van armen, handen, gezichten verloopt volgens een arabesk die de intense blikken komt benadrukken. In het midden van het schilderij de gapende wonde van Jezus. De macht van de figuren, de stoutmoedigheid van de kleuren en het anatomische realisme maken de gebeurtenis nog concreter. De personages buiten de scène, tenslotte - de oude vrouw op de voorgrond links, de man in het rood die van de ladder afkomt - vergezellen ons om het drama dat zich afspeelt bij te wonen.
Detail 1:
Op de voorgrond de instrumenten van het Lijdensverhaal (doornenkroon, spijkers, spons volgezogen met azijn), de poten van de ladder en de drapering van de heilige Maria Magdalena vormen een prachtig stilleven.
Detail 2:
Deze schets is waarschijnlijk een studie voor de definitieve compositie. Dankzij een techniek en een beperkt palet richt de kunstenaar zich op het essentiële en ziet snel het potentieel van de compositie.
Inv. P 74
Dit monumentale schilderij werd geschilderd voor het hoofdaltaar van de kloosterkapel van de Kapucijnen van Lille, tegenwoordig helemaal verdwenen. De bestelling van meerdere schilderijen van de Antwerpse meester kwam tot stand bij de uitbreiding van de kapel in 1615.
De gekozen episode wordt vaak gebruikt voor het decor van het hoofdaltaar, plek waar de offerande van Jezus wordt opgedragen. Maar hier wordt het onderwerp voor de eerste keer behandeld als een werkelijke gebeurtenis: de afdaling van een lijk van een kruis! Kijk eens naar het palet dat Rubens gebruikt: de huid in de koude kleurschakeringen van de gekruisigde zijn tegengesteld aan de warme gelaatskleuren van de andere hoofdfiguren. Alleen het gezicht van Maria, dicht bij dat van haar zoon, heeft dezelfde gelaatskleuren... lijkachtig.
In dit meesterwerk maakt de rituele dimensie plaats voor de beschrijving van de fysieke dood en het verdriet.
Hoe slaagt Rubens erin om ons emotioneel hierin te betrekken? De kracht van deze afbeelding berust voornamelijk op de compositie en de kwaliteit van de uitvoering ervan: een ononderbroken aaneenschakeling van armen, handen, gezichten verloopt volgens een arabesk die de intense blikken komt benadrukken. In het midden van het schilderij de gapende wonde van Jezus. De macht van de figuren, de stoutmoedigheid van de kleuren en het anatomische realisme maken de gebeurtenis nog concreter. De personages buiten de scène, tenslotte - de oude vrouw op de voorgrond links, de man in het rood die van de ladder afkomt - vergezellen ons om het drama dat zich afspeelt bij te wonen.
Detail 1:
Op de voorgrond de instrumenten van het Lijdensverhaal (doornenkroon, spijkers, spons volgezogen met azijn), de poten van de ladder en de drapering van de heilige Maria Magdalena vormen een prachtig stilleven.
Detail 2:
Deze schets is waarschijnlijk een studie voor de definitieve compositie. Dankzij een techniek en een beperkt palet richt de kunstenaar zich op het essentiële en ziet snel het potentieel van de compositie.
Inv. P 74
