Voor de talloze portretten van Olga haalt Picasso inspiratie uit de vrouwelijke representaties van de schilder Jean-Auguste-Dominique Ingres, en uit één schilderij in het bijzonder: Portret van Mej. Caroline Rivière. Dezelfde zuiverheid van het gezicht, hetzelfde kapsel, dezelfde overeengekomen houding, enigszins van de zijkant, hetzelfde gebruik van het bont en de opschik, maar een andere en zeer persoonlijke grafische en schilderachtige benadering. De figuur doet hier inderdaad denken aan de antieke beeldhouwkunst, de vormen zijn gestileerd en vereenvoudigd, het gezicht zonder pupillen toont geen emotie, Olga lijkt versteend in het wit!
Dit gebrek aan emotie is een blijk van de gevoelsmatige verwijdering van Picasso in deze periode. Hij was moe geworden van zijn eerste echtgenote en hun mondaine leven en toont Olga ook niet gesublimeerd, maar alsof ze bepaalde typisch menselijke trekken heeft verloren. Deze indruk wordt benadrukt door de zuivere compositie zonder achtergrond of perspectief en door de monochromiedie voor een bijzondere, bijna onrustbarende sfeer zorgen. Een indruk die nog wordt versterkt door de weloverwogen vervorming van de handen van Olga. De perfecte beheersing van de lijn die tegelijk contrasterend is en harmonieert met het dikke materiaal van het schilderij, toont de artistieke virtuositeit van Picasso.
De radiografie van een schilderij kan veel interessante zaken aan het licht brengen, en met name het hergebruik van de doeken! Onder de monochrome witte schildering verschijnt inderdaad een absoluut volmaakte kubistische compositie van een ander portret van een vrouw die zit.
Werk van de nationale collecties, in bewaring gegeven door het Picassomuseum, Parijs.
D 990.1.1 (P 2004)
Voor de talloze portretten van Olga haalt Picasso inspiratie uit de vrouwelijke representaties van de schilder Jean-Auguste-Dominique Ingres, en uit één schilderij in het bijzonder: Portret van Mej. Caroline Rivière. Dezelfde zuiverheid van het gezicht, hetzelfde kapsel, dezelfde overeengekomen houding, enigszins van de zijkant, hetzelfde gebruik van het bont en de opschik, maar een andere en zeer persoonlijke grafische en schilderachtige benadering. De figuur doet hier inderdaad denken aan de antieke beeldhouwkunst, de vormen zijn gestileerd en vereenvoudigd, het gezicht zonder pupillen toont geen emotie, Olga lijkt versteend in het wit!
Dit gebrek aan emotie is een blijk van de gevoelsmatige verwijdering van Picasso in deze periode. Hij was moe geworden van zijn eerste echtgenote en hun mondaine leven en toont Olga ook niet gesublimeerd, maar alsof ze bepaalde typisch menselijke trekken heeft verloren. Deze indruk wordt benadrukt door de zuivere compositie zonder achtergrond of perspectief en door de monochromiedie voor een bijzondere, bijna onrustbarende sfeer zorgen. Een indruk die nog wordt versterkt door de weloverwogen vervorming van de handen van Olga. De perfecte beheersing van de lijn die tegelijk contrasterend is en harmonieert met het dikke materiaal van het schilderij, toont de artistieke virtuositeit van Picasso.
De radiografie van een schilderij kan veel interessante zaken aan het licht brengen, en met name het hergebruik van de doeken! Onder de monochrome witte schildering verschijnt inderdaad een absoluut volmaakte kubistische compositie van een ander portret van een vrouw die zit.
Werk van de nationale collecties, in bewaring gegeven door het Picassomuseum, Parijs.
D 990.1.1 (P 2004)
