Een jonge vrouw met een lichtbleke teint en starend in het niets. Dit is het Wassen Hoofd: duizenden bezoekers werden onweerstaanbaar aangetrokken door de schoonheid en de droefheid ervan. Het was vroeger de ster van de collecties, maar nu gaat de voorkeur uit naar de werken van Donatello, Rubens en Goya. Tientallen jaren geleden echter stond deze jonge dame op een voorname plek in de museografie. Het beeld stond lange tijd in een nis met een vergulde achtergrond, in het midden van een prieeltje van bewerkt hout, zoals een vereringsbeeld in een Griekse tempel.
Over de afkomst zijn er verschillende veronderstellingen, maar bewijzen om de ene of de andere te bevestigen zijn er niet. Omdat tegenwoordig aangenomen wordt dat het in de 17e of 18e eeuw vervaardigd is, hebben sommige wetenschappers het toegeschreven aan een Italiaanse beeldhouwer uit de renaissance. Genoemd zijn de Florentijnse beeldhouwer Domenico del Barbiere en de om zijn wassen beelden bekend staande beeldhouwer uit de 15e eeuw, Orsino Benintendi.
Er werd zelfs gedacht dat het een gezichtsafdruk was van een vrouw die in 1845 dood in Rome werd gevonden. Wat zeker is, is de link met de Italiaanse renaissance die door de kunstenaars als het ideaal van de perfectie werd beschouwd.
De schoonheid van het beeld was zelfs een bron van inspiratie voor liedjes, romans en gedichten, zoals het gedicht van Géry Legrand, die van 1881 tot 1896 burgemeester van Lille was: “Op deze prachtige schoonheid / Meesterwerk van een onvolledige stijl / Zie ik dat de geniale Oudheid / Haar volmaakte glans werpt als een pijl”.
(Inventarisnummer: Pl.1)
Een jonge vrouw met een lichtbleke teint en starend in het niets. Dit is het Wassen Hoofd: duizenden bezoekers werden onweerstaanbaar aangetrokken door de schoonheid en de droefheid ervan. Het was vroeger de ster van de collecties, maar nu gaat de voorkeur uit naar de werken van Donatello, Rubens en Goya. Tientallen jaren geleden echter stond deze jonge dame op een voorname plek in de museografie. Het beeld stond lange tijd in een nis met een vergulde achtergrond, in het midden van een prieeltje van bewerkt hout, zoals een vereringsbeeld in een Griekse tempel.
Over de afkomst zijn er verschillende veronderstellingen, maar bewijzen om de ene of de andere te bevestigen zijn er niet. Omdat tegenwoordig aangenomen wordt dat het in de 17e of 18e eeuw vervaardigd is, hebben sommige wetenschappers het toegeschreven aan een Italiaanse beeldhouwer uit de renaissance. Genoemd zijn de Florentijnse beeldhouwer Domenico del Barbiere en de om zijn wassen beelden bekend staande beeldhouwer uit de 15e eeuw, Orsino Benintendi.
Er werd zelfs gedacht dat het een gezichtsafdruk was van een vrouw die in 1845 dood in Rome werd gevonden. Wat zeker is, is de link met de Italiaanse renaissance die door de kunstenaars als het ideaal van de perfectie werd beschouwd.
De schoonheid van het beeld was zelfs een bron van inspiratie voor liedjes, romans en gedichten, zoals het gedicht van Géry Legrand, die van 1881 tot 1896 burgemeester van Lille was: “Op deze prachtige schoonheid / Meesterwerk van een onvolledige stijl / Zie ik dat de geniale Oudheid / Haar volmaakte glans werpt als een pijl”.
(Inventarisnummer: Pl.1)
