Om dat te weten te komen, moeten we terug naar de jaren '80. Een eeuw na de officiële opening van het Museum is de ruimte voor de collecties behoorlijk krap geworden. Om dat niet te laten voortduren, organiseert de stad Lille een groot architectuurconcours, dat wordt gewonnen door Jean-Marc Ibos en Myrto Vitart. Hun bestek is behoorlijk vol: ze moeten met name een gebouw ontwerpen dat alle bestuurlijke diensten bevat.
Maar bij het bouwen van dit bijgebouw, hebben de architecten te maken met een verplichting wat de grootte betreft. Het perceel waar dit nieuwe gebouw op moet ontstaan, is absoluut minuscuul! De reden? Het bevindt zich naast een terrein dat niet van het museum is, en de architecten kunnen hier dus niet op uitbreiden. Dit verklaart waarom het gebouw zo smal is, het is maar nauwelijks zeven meter breed! Het smalle aanzien heeft het overigens de bijnaam van "Bâtiment-Lame" ('lemmetgebouw') opgeleverd.
De andere eigenaardigheid van dit nieuwe bijgebouw is het materiaal ervan. Het is volledig bedekt met een groot glazen omhulsel. Dit omhulsel, net een gigantische spiegel, weerspiegelt op perfecte wijze de achtergevel van het oude Museum uit 1892. De illusie is verrassend! Een gehaaste of afwezige bezoeker zou bijna denken dat het "Bâtiment-Lame" onzichtbaar is...
De wens van de architecten was om met dit effect een link tussen de twee gebouwen te leggen, tussen verleden en heden. Een geslaagde doelstelling!
